Poezje

_{Dodano: 01 listopada 2022}

Sąd Ostateczny

Podejdź tu biedny, mały

Poraniony, zbolały

Okryję cię odzieniem

A ono cię przemieni

I stopy twe obuję

Lecz najpierw ucałuję

A potem pójdę z tobą

Moją krzyżową drogą

Nakarmię cię Sobą, napoję

I tylko tego się boję

Byś się nie zgubił, nie stracił

Bom wszystko, co miał, już zapłacił

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 pażdziernik 2022}

Poezje

_{Dodano: 8 września 2022}

Poezje

_{Dodano: 01 lipca 2022}

Maria Magdalena

Wylała się w olejku
Na stopy ukochane
A w duszy jej był ranek
Jak potem w Zmartwychwstanie
Gdy chciała znów tym gestem
Uczcić Ukochanego
Zmarłego, Żyjącego
A wokół pachniał nard

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 czerwca 2022}

Lazurowa Pani

Lazurowa Matko Boża,
Która stroisz świat w błękity
Chabry siejesz pośród zboża
Niezabudki, aksamitki

Szafirowa toń Twych oczu
W lustrach wody się uśmiecha
Lazurowa Matko Boża
Tyś niebieską nam pociechą

W szumie wiatru, dżdżu szeleście
W ludzkiej i wszelakiej mowie
Wszystko śpiewa o Niewieście
Matce Bożej Lazurowej

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 maja 2022}

Maria Magdalena

Mogła, w bólu pogrążona
Zostać sama w sobie, w grobie
Nad swą stratą pochylona
Nie rozpoznać Cię w ogrodzie
O porannym wschodzie słońca
Kiedy noc dobiegła końca
Że On wstał, by wstała ona

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 kwietnia 2022}

Św. Piotr

Święty Piotrze od koguta
Takiś bliski, swojski, święty
Boś się zląkł uderzeń knuta
Wiesz co rozpacz, znasz udręki

Święty Piotrze od baranków
Dusz rybaku i pasterzu
Nad jeziorem, o poranku
Jezus Kościół ci powierzył

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 marca 2022}

Boże rosisty

Boże rosisty, Boże ulewny
Spłyń na mą duszę, ziemię spękaną
Niechaj cię wzruszy jej lament rzewny
Usłysz błagalne serca wołanie

Boże rosisty, Boże źródlany
Spłyń na mą duszę, ziemię bezwodną
Niech się przemieni w sad urodzajny
Wszelkim owocem dla Ciebie płodny

Niech się otworzę do dna istnienia
Przyjmę Cię w każdą życia szczelinę
Boże miłości, Boże zbawienia
Przemień mnie w siebie, niech w Tobie zginę

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 luty 2022}

Nie zostawiaj mnie samej, Panie

Nie zostawiaj mnie samej, Panie

Bo z popiołu się iskra nie wzbudzi

Na Zachodzie słońce nie wstanie

Lecz samotnym być można wśród ludzi

Pąk złamany jeszcze rozkwitnie

Kiedy łzami go hojnie podlejesz

Promień światła ciemność przeniknie

Zgasłe oczy rozbłysną nadzieją

Gdy nic nie ma, to może złudzenie

Szarość często dla cudów okryciem

Serce drży przed miłości olśnieniem

Twa Obecność prawdziwym jest

życiem

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 stycznia 2022}

Maryja

Maryja-dotyk Boga     

Maryja-uśmiech Boga

Maryja-cud Najwyższego

Kim jesteś o Najpiękniejsza?

Obłokiem Obecności

Niesionym tchnieniem Ducha

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 grudnia 2021}

TIK TAK

Tik tak tik…zastygła Ziemia
Zakrztusił się czas pytaniem
Jak długo każesz czekać nam
Tyś lękiem jest, czy wahaniem?

Zakwilił ptak i kropla drży
Serce kołacze błaganiem
O Ty, coś w cieniu ukryta
Czy strach zwyciężysz kochaniem?

Zaszumiał „tak„wiatr w zachwycie
Czas znów strumieniem popłynął
Cień stał się słońcem w zenicie
Dziewica brzemienna Dzieciną

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 listopada 2021}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 01 października 2021}

Poezje

_{Dodano: 01 sierpnia 2021}

Nie ma nic

Nie ma nic, pustynia i żar słońca
Nie ma nic, lecz wracaj, patrz i czekaj
Nic-tylko wiatru szept gorący
Nie ma nic, więc trwać, czy też uciekać?

Wytrwaj aż spłynie życiodajna kropla
Spalony step, jak morze zazieleni
A z kropel stanie się wodospad
A ten jeziorem na spieczonej ziemi

Daj sercu pewność Ciebie, Panie
Pośród pustyni dzikiej, czy na łące
Byś, kiedy przyjdziesz wreszcie na spotkanie
Odnalazł we mnie wiarę czuwającą

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 czerwca 2021}

Boże, któryś stworzył mrówki i komary

Jakieś miał wobec tychże plany i zamiary

Czyś je dla pożytku uczynił, czy kary?

Mrówki tylko czasem dokuczą, utrapią

Czerwone zaś szczególnie umęczyć potrafią

Zaskoczą cię, oblezą, pogryzą, podrapią

Niczym to jednak wobec komarzego rodu

Tych krwiopijców, co nas kłują bez powodu

Bezlitosne, nie z głodu to czynią, nie z głodu

Gzy krwiożercze krążą i tną wszystkich wkoło

Skaczesz pokąsany, lecz ci niewesoło

Do nosa ci włażą, pod kołnierz, na czoło

Jeszcze raz Ci zadam natrętne pytanie

Po coś stworzył te owady, Miłosierny Panie

Wybacz to znękane, owadzie biadanie

Wszak lepiej się uśmiechnąć mimo utrapienia

Złość i pomstowanie zgoła nic nie zmienia

Minie lato i miną owadzie zmartwienia

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 maj 2021}

Z Nieba Anioł

Spłynął z Nieba Anioł zadziwiony

Zaszumiał skrzydłami, dzwoneczkiem zadzwonił

Nisko się pokłonił

„Jestem” – rzekł wzruszony

Pan Bóg nieskończony

Posłał mnie do Ciebie

Z gorącym pytaniem, odwiecznym błaganiem

„Czy oddasz Mi siebie?”

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 kwietnia 2021}

Poezje

_{Dodano: 01 luty 2021}

Na dzień św. Agnieszki

Śniadanie jemy rozmawiając
Dziś rekreacja, imieniny
Czcimy owieczkę świętą, małą
Za oknem biało, pełnia zimy

„Ten nowy paschał jest dość duży
Na mniejszym musi stać świeczniku”
W prezencie anioł spłynął – żółty
Z wosku – drobiazgów z nim bez liku

„Gdyby miał knot to by rozbłysnął
Jak serafin na górnym niebie”
Ten dzień, jak wielkie jest ognisko
Co może też rozpalić ciebie

Kilka słów życzeń: płoń, jak świeca
Moc serdeczności na półmiskach
Gesty czułości, modlitw szepty
W klasztorze imieniny są – ot wszystko

s.R.

* Imieniny w klasztorze, to dzień, w którym poprzez drobne znaki, kumuluje i objawia się miłość, jaką mamy dla siebie. A przecież dobrze jest, raz na jakiś czas, usłyszeć dobre słowa, słowa wsparcia, uznania, przyjaźni i modlitwy… Wyrywa się wtedy z serca za psalmistą: O jak dobrze i miło, gdy bracia – tudzież siostry – mieszkają razem ????

Poezje

_{Dodano: 15 stycznia 2021}

Weź serce moje

Weź serce moje jako poduszkę

Niech Cię ogrzeje, do snu kołysze

Niechaj Ci bajki szepce na uszko

Kiedy już usną święci Rodzice

I ja tam sobie w kącie przycupnę

      Razem z osiołkiem, co siano skubie

      I się zamyślę nad Bożym cudem

      Co tak to ludzkie plemię hołubi

Śpij słodko, Jezu w stajni ubogiej

W dziwnym orszaku, co jak Ty mały

Kruszyno droga, coś w ciele Bogiem

Coś wolał ziemię od Niebios chwały

s. R.

Rozmaite tematy

_{Dodano: 01 stycznia 2021}

Rok św. Józefa

Gdy świat w huczny, radosny i, trzeba przyznać, zwykle także hałaśliwy sposób świętuje początek nowego roku – tym razem, ze względu na pandemiczne ograniczenia, pewnie ciszej, skromniej, mniej tłumnie – Kościół go ma już za sobą, bo liturgiczny początek roku to pierwsza niedziela Adwentu, gdzieś z początkiem grudnia. W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi natomiast papież Franciszek ogłosił rok św. Józefa, który potrwa do 8 grudnia 2021 roku. Nie będzie zatem nietaktem, gdy pierwszego stycznia, przy Bożej Rodzicielce, którą czcimy w Kościele, postawimy także św. Józefa, Jej Oblubieńca. Inspiracją do tego stał się podarowany nam w świątecznej poczcie obrazek, który mocno zatrzymał moją uwagę.
Nietypowa i intrygująca jest ta figura Józefa. Nie piszę świętego Józefa, bo wyobrażenie budzi wątpliwości: czy jest to Józef Egipski, czy Józef z Nazaretu?

Za tym pierwszym przemawia, w warstwie plastycznej, siedząca, frontalna pozycja postaci, właściwa dla starożytnych przedstawień, a szczególnie dla pierwszego po faraonie, którym Józef został mianowany w Egipcie. Szata zdaje się mniej semicka a bardziej egipska z zaokrągloną linią dekoltu ozdobionego prawie złoconym owalem czy przywołujący egipskie rysunki szeroki, geometryczny pas u dołu tuniki. Zastanawia też, czy rysunek u podnóża Józefowego tronu, kojarzący się z Maryją i Dzieciątkiem Jezus, to szkic tego, co miało się po czasach Józefa Egipskiego wydarzyć w historii Izraela, czy jednak Święta Rodzina tak nietypowo rozmieszczona w tej rzeźbie…?
Wydaje się, że warto spleść w jedno te dwie biblijne postaci Józefów, tak jak to robi Kościół upatrując w Józefie egipskim zapowiedź Józefa nazareńskiego, a Oblubieńcowi Maryi przypisując atrybuty i cechy starotestamentalnego Józefa.
Duże, egipsko-semickie oczy uważnie wpatrzone w odbiorcę dzieła, skupiona mina, otwarta, czujna twarz cała skierowana w stronę patrzącego. Co więcej ogromne ucho, tak właśnie: nie tylko wielkie, bo takie jest to prawe, ale lewe jest po prostu ogromne, jakby rozciągnięte nieustannym wsłuchiwaniem się, gotowością słuchania, zapewnieniem: nic mi nie umknie, słucham cię uważnie, nadstawiam ucha, pomagam sobie dłonią. A ręce też wielkie – bo tak jeden jak i drugi Józef, to byli ludzie solidnej pracy. Te dłonie mówią nam, że św. Józef nadal nie przestaje pracować dla naszego dobra, dbać o nas, starać się. Jego dłonie nie są bezczynne, ale zapracowane, wielkie i ciężkie, bo można na nie liczyć, oprzeć o nie swój zmęczony policzek, wypłakać się w nie – obejmą nas i nie puszczą… Także stopy są większe niż wymagałaby tego harmonia całej postaci. Czy to dlatego, że Józef nie umościł sobie ciepłego gniazdka w niebie, ale wciąż przemierza naszą ziemię, by pomagać…? Wzywany jest przecież, gdy mamy trudności z pracą czy jej znalezieniem, gdy ciężko przychodzi nauczyć się tego, co jest naszym zadaniem, gdy szukamy męża lub żony, gdy brakuje pieniędzy, środków do życia, domu, godnych warunków bytowania, wzywany także w ostatnich godzinach życia, jako patron dobrej śmierci, bo to Jego odchodzeniu, zgodnie z tradycją, towarzyszył Jezus.
Jeśliby przyjąć, że autor myślał wyłącznie o św. Józefie z Nazaretu, może zastanawiać takie usunięcie, umiejscowienie w dalekim tle Maryi i Jezusa. Ale z drugiej strony może to być właśnie kapitalne przedstawienie Józefa na nasze czasy, na ten rok Jemu poświęcony. Jezus i Maryja są już bezpieczni, żyjący niebem i w niebie, chociaż sami są nieustannie zaangażowani w pomoc ludziom. Święty Józef nie musi zatem ich chronić, co nie znaczy, że kocha ich mniej – wręcz przeciwnie! Teraz może chronić nas: wędrować po świecie, by być blisko każdego z nas; wysłuchiwać naszych próśb, trosk, zmartwień, kłopotów, pytań i opowieści; brać w swoje mocne, spracowane i pewne dłonie nasze życie, serce, nas samych, chronić ramieniem i prowadzić do Maryi i Jezusa.
Na koniec tej refleksji i w wielu chwilach nowego roku, pozostaje nam włączyć się w tę piękną modlitwę i uczynić ją swoją:
Święty Józefie, moc Twej modlitwy sprawia, że najtrudniejsze sprawy Tobie powierzone, stają się łatwymi do rozwiązania. Błagamy Cię więc, wejrzyj na nasze obecne potrzeby, przybądź nam z pomocą, pociesz w naszych smutkach, obawach, troskach i bólach. Oddal od nas niebezpieczeństwa nam grożące, weź pod swoją opiekę nasze życie, nasz dom i wszystko, co Twojej przemożnej opiece polecamy. Okaż nam, święty Józefie, jak dobry jesteś dla tych, którzy pragną pozostać na zawsze Twoimi wiernymi sługami. Święty Józefie, Ojcze i Opiekunie naszej rodziny, przyczyń się za nami.
Amen

s.E.

Poezje

_{Dodano: 15 grudnia 2020}

Spocznij we mnie

Spocznij we mnie, spocznij we mnie

Jak w kołysce

Słowo – Dziecię, z Nieba Chlebie

Boży Liście

Spocznij we mnie, a ja w Tobie się ukryję

Nieskończony

Narodzony dziś z Maryi

s. R.

Poezje

_{Dodano: 01 listopada 2019}

Listopadowy wiersz

Kładzie się cieniem na pięknie świata
Jak na jedwabiu parciana łata
Na życiu śmierci rana

Ten, który umarł zna ból rozstania
I gorycz śmierci, mękę konania
Zna radość zmartwychwstania

I tylko wiara groby zamknięte
Otworzy świętym i tym mniej świętym
Śmierć już jest pokonana

Ból, co rozrywa, dławi, łez morze
Boże umarły, żyjący Boże
Na Sercu Twoim złożę

I gąbką czasu łzami zroszoną
Ocieraj, Panie, znużone skronie
Nim się ku ziemi skłonią

s. R.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 01 październik 2020}

Poezje

_{Dodano: 1 września 2020}

Na łące

Na rudej łące, rudy lis
Za rudym raz motylem gonił
I potknął się, bo rudy rydz
Przed słońcem swoją rudość chronił

Pod kapeluszem rudym też
Na baczność stał na jednej nodze
I nagle: trzask, bo rudy zwierz
Omal stratował go, niebożę

Jednak uprzejmość w świecie dzikim
Nierzadko całkiem też się zdarza
Rudzielec błysnął śmiechem lisim
Rydz zaś się zwykle nie obraża

Toteż w najlepszej komitywie
Pogwarkę se ucięli długą
Rudy zaś motyl z nieba spłynął
I spijał nektar trąbką rudą

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 sierpnia 2020}

Poezje

_{Dodano: 15 lipca 2020}

W ogrodzie

Spoczywasz na kamieniu

Mamo Niepokalana

Z otwartych dłoni Twoich

Łaska spływa na świat

Na głaz, co pod stopami

Jak serce skamieniałe

By zmiękł i stał się ciałem

Do nóg Twych padł, jak kwiat

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 czerwca 2020}

Słowa są jak ziarna w żyznej glebie
Spoczywają w ciszy, długo dojrzewają
Rosną, nabierają mocy, a gdy trzeba
Rodzą się, wydają plon i umierają

Słowa są jak iskry pośród nocy
Drogę wskażą i zachwycą pięknem
Dla spragnionej duszy są jak rosa
Nieco zwilżą ją, nie sycąc zupełnie

Trzeba dużo milczeć, by słowo usłyszeć
Być jak łowca skarbów, poszukiwacz pereł
By dobre odnaleźć, wiele złych odrzucić
Wziąć jedno prawdziwe, miast fałszywych wielu

Słowo Boże, drogi Przyjacielu
Zechciej mówić w głębi serca mego
I przemieniaj tak, jak na weselu
Słów mych wodę, w wino Słowa Twego

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 maja 2020}

+

Pragnę wejść w ciszę

by słuchać Ciebie, Słowo

Choć nic nie słyszę,

po prostu chcę być z Tobą.

Trzeba wiary, by pustka

obecnością się stała,

by milczeniem – nieistnieniem

wołać: Tobie chwała.

Kocham Cię! To jedno

tłucze mi się w głowie

Więcej nie trzeba,

resztę serce dopowie.

s.M.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 kwietnia 2020}

Poezje

_{Dodano: 01 grudnia 2019}

Cieśla

Ty, któryś życia prozy szarej
Ikoną piękna codziennego
O twarzy ogorzałej, starej
Mądrością świętą, przemodloną

O dłoniach dobrych, szorstkich, twardych
Zdrewniałych od ciesielskiej pracy
Sercu, jak Tora delikatnym
I oczach, które lśnią, jak gwiazdy

W kędziorach Twoja broda, głowa
Oczy brunatne, jak Twa ziemia
Ziemia świętego Jeszuruna
Ty, któryś jest, jak drżąca struna

Co w harfie Boga Najwyższego
Cierpliwie czeka, trwa i ufa
Czeka na dotyk Wszechmocnego
I słucha, tylko Jego słucha

By grać tę serca pieśń jedyną
Co stale brzmi w głębinach ducha:
Posłuchaj Święty Izraela
I Święty Izrael posłuchał

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 lutego 2020}

Poezje

_{Dodano: 15 stycznia 2020}

Zimowa kolęda

Kołyszą się nocą zimową
Płatki śniegowe nad głową
Mama Niemowlę kołysze
A ja kołysankę Mu piszę

Kołysze się księżyc na niebie
I liść się kołysze na drzewie
I okręt co płynie po morzu
Kołysze się jak ptak w przestworzu

Kołysze się zboże na polu
Co chlebem się stanie na stole
I ja Ciebie Jezu kołyszę,
By słowo Twe w sercu usłyszeć

Świat stary zaś, cały się chwieje
Wraz z ludźmi, co zmienni jak trawa
I tylko ten Bóg, co w kołysce
Stałą miłością nas zbawia

s. R.

Z moich lektur

_{Dodano: 01 stycznia 2020}

W kwartalniku Sióstr Wspomożycielek, które poprosiły o możliwość zamieszczenia naszej ikony przedstawiającej Maryję Matkę Pojednania (patronuje Ona naszemu klasztorowi, a wspomnienie i odpust przypadają właśnie na 1 stycznia, święto Bożej Rodzicielki), z miłym zaskoczeniem przeczytałam refleksję Pana Grzegorza Sokołowskiego na temat tejże ikony. Spojrzenie kogoś, kto nie wiedząc jak się rodziła idea wezwania naszego Karmelu i ikony je wyrażającej, a widzi jedynie wizerunek Maryi, ma swoistą świeżość i w konsekwencji ubogaca nasze patrzenie na Patronkę naszego Karmelu – Maryję. Wierzę, że ubogaci i zainspiruje także Was do przylgnięcia wraz z Maryją do krzyża Jezusa, szczególnie tego, który spotykamy na drogach naszej codzienności…

Matka Boża Pojednania – Orantka

Wśród trudów codzienności i cierpień ludzkiego życia, trzeba nauczyć się nie tylko krzyż przyjmować, ale także obejmować i przytulać. Będzie to jednocześnie lekcja przyjmowania bólu, który nie zostanie zmarnowany, lecz przyniesie owoce. Takiej czułości uczy nas przedstawiona na ikonie Matka Boża Orantka.

Nie jest to tradycyjne przedstawienie Maryi (…). Tutaj w postać Matki Bożej wpisany jest krzyż. To bardzo wymowne. Cierpienie Jezusa jest także cierpieniem Jego Matki. Nie towarzyszy Ona Synowi tylko zewnętrznie. Ból, który odczuwa Jezus umierając na krzyżu, jest także bólem Maryi. (…)

Gwoździe, które przebiły ręce i nogi Jezusa, przebiły także duszę i serce Jego Matki. Maryja jest pierwszą osobą, która w swoim ciele nosi konanie Jezusa. Przyjmuje je z godnością, a przez swoją postawę uczy także nas reakcji na doświadczenie cierpienia – bez buntu, krzyku, niezgody (…). „Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym ciele” (2 Kor, 4,10) – przypomina święty Paweł. Nic jednak nie kończy się na umieraniu i śmierci, jeśli zanurzone zostaje w śmierci Chrystusa. Jeżeli łączymy nasz ból i umieranie z konaniem Pana, nasze ciało przeznaczone zostaje do chwalebnego zmartwychwstania, ale też już teraz, w naszym doczesnym życiu objawia się w nim życie Jezusa. Maryja umiała to czynić w sposób doskonały, co obrazowo przedstawia ikona. Zjednoczenie dwóch istnień i dwóch cierpień jest zjednoczeniem, które prowadzi nie do śmierci, ale do życia. Pragnienie życia jest zakorzenione także w nas, a jego gwarancja wypływa właśnie z krzyża, który powinniśmy przyjąć i wpisać w nasze ciało. Wówczas przyniesie owoce.

Na wizerunku Matki Bożej zwraca też uwagę gest podniesionych dłoni. To kolejne metaforyczne odniesienie do lekcji przyjmowania cierpienia. W doświadczeniu bólu nie należy rezygnować z kontaktu z Bogiem. Być może wszystko wtedy będzie w nas wołać, że lepiej się oddalić, porzucić pobożne praktyki i wszystko będzie wskazywać, że Bóg nas opuścił i jest odległy, ale właśnie wtedy szczególnie potrzebujemy modlitwy. Ona przekona nas o bliskości Boga. Maryja unosi swe dłonie w modlitewnym geście wzywającym Bożej pomocy, szuka umocnienia i pokrzepienia w górze, u Stwórcy, bo wie, że tam jest Jej siła, która płynie z wysoka. Powraca tu starotestamentowy obraz Mojżesza, którego wojska odnosiły zwycięstwo nad Amalekitami, dopóki Mojżesz trzymał ręce w górze. Gdy zaś je opuszczał, natychmiast zaczynał przegrywać (por. Wj 17,8-16). To konkretne wskazanie, że w doświadczeniu trudności i cierpienia będziemy silni i wygramy, dopóki zachowamy modlitewną łączność z Panem i nie utracimy ufności w Jego pomoc. Moment zwątpienia i rezygnacji jest też momentem naszej przegranej. (…)

Przyjrzyjmy się jeszcze przez moment temu wizerunkowi. Na błękitnym tle krzyża dostrzeżemy delikatne promienie, które wychodzą w naszym kierunku. To promienie łask wyjednanie nam przez Mękę i Śmierć Jezusa. Wypływają one z głębi całego Jego cierpienia, ale na tej ikonie przypominają o prawdzie, że Maryja jest pośredniczką łask i one wypływają też z Jej Serca, bo Ona była zjednoczona z Jezusem na krzyżu.

Te łaski mają więc źródło w dwóch Sercach: Matki i Syna. Maryja w pewien sposób niesie krzyż, na tym wizerunku dosłownie niesie go na sobie, jest z nim zjednoczona. (…)

Ważne jest także to, że postacie Matki Bożej Bolesnej i Jezusa na krzyżu przedstawione zostały na złotym tle. Każde cierpienie ma wartość w oczach Boga. Jeżeli jest Jemu ofiarowane, staje się czymś drogocennym, jak złoto. (…) Ten niezwykły wizerunek może nam przypomnieć i nauczyć nas zjednoczenia z krzyżem, przylgnięcia do niego, a przede wszystkim odnalezienia wartości w cierpieniu. Z niego mogą wynikać łaski, które są złotem w oczach Boga…*

*Grzegorz Sokołowski, Matka Boża Pojednania. Orantka, w: Do Domu Ojca XIX (2019) nr 3, s. 42-44.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 grudnia 2019}

Przyjdź!

Czy przyjdziesz do mnie w królewskiej szacie,

w zawoju męża, co czeka na gody,

czy w stroju innym – ubogim i zwykłym…

Czy w mroku nocy, czy w blasku poranka,

powitam Cię, Panie.

Czy ujrzę Ciebie i głos posłyszę,

czy wiara pozna Twe milczące bycie…

Przyjdź do mnie, Jezu,

przyjdź i bądź ze mną!

s.B.

Marana Tha!

Poezje

_{Dodano: 01 grudnia 2019}

Nabrzmiało łaską Morze
Czas drży nadzieją spełnienia
Ty jesteś Słowem Boże
Źródłem każdego istnienia

Czas się  Słowem wypełnił
A Morzem czasu krawędzie
Słowo stało się Ciałem
Morze rozlało się wszędzie

Tyś Krwią w kielichu winnym
Na sianie dzisiaj złożony
Opłatkiem białym na ustach
Boże mój w czasie Wcielony

s.R.

Poezje

_{Dodano: 15 października 2019}

Jest do głębi dojrzała
wcale nie spóźniona
jak wrześniowa truskawka
co ją znalazłam wczoraj

Nie przychodzi nie w porę
lecz zaskoczy nas czasem
barwą ognia rozpali
upoi słodyczy smakiem

Miłosierdzia kształtem
zadziwi nas wielce
Miłość o miłość prosi
truskawkowym sercem

s.M.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 września 2019}

Poezje

_{Dodano: 15 sierpnia 2019}

+

Maryjo odziana łaską

Słońcem jak płaszczem okryta

W koronie z gwiazd Niewiasto

Tyś Bożą jest Tajemnicą

s. R.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 lipca 2019}

Patrząc na Ciebie
w ogrodzie…

Jak dobrze Cię widzieć,
Maryjo,

trwać w Twoim
cichym spojrzeniu.

Jak Matka czuła
nas witasz

I jak dzielna Niewiasta
stoisz na straży
naszego życia

s.B.

Poezje

_{Dodano: 01 lipca 2019}

Cierpienie

Cierpienie – mój towarzysz wierny
znamy się już kopę lat
gdzie ja – tam ono
nie daje się zbyć
choć próby ponawiam
Daremnie
Przywykłam doń już
choć gdy odzywa się
bólem zwykłym od lat
za każdym razem jest tak
jakby to był pierwszy raz
Póki trwa –
na nic próby me
by wyrwać się
im ciszej poddaję się mu
tym ono łaskawiej
traktuje mnie
Czy to ze szkoły Jezusa mam, że
kto cichy jak On
temu lżej
krzyż nieść

s.J.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 01 czerwca 2019}

Poezje

_{Dodano: 1 maja 2019}

Litania

W fartuszku ubrudzonym sadzą z paleniska
Mamo Niepokalana
Co dźwigasz dzban z wodą
Czystą i źródlaną, jak Twoja dusza
Módl się za nami

W welonie rozwianym lekkim tchnieniem Ducha
Mamo Niepokalana
Co każdy pył wymiatasz z domu i z serca
By Zwiastuna usłyszeć
Módl się za nami

Boso biegnąca po łące
Co kwiatom się kłaniasz
Mamo Niepokalana
Ścigana przez słońce,
Przez Słowo zamieszkana
Módl się za nami

s. R.

Poezje

_{Dodano: 15 kwietnia 2019}

^{Obraz: Sieger Köder}

Alleluja!

Wcale na nie nie zasłużyłam

Alleluja!

Tylko słabością do Niego się zbliżyłam

Alleluja!

Jezu, ufam Tobie – nie sobie

Czy serce otworzyłam?

Alleluja!

Póki pycha wszystkiego nie popsuje wyznaję:

Miłosierdzia prawdziwie potrzebuję

Alleluja!

s. M.

Wiersze ołówkiem pisane

_{Dodano: 01 kwietnia 2019}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 lutego 2019}

Poezje

_{Dodano: 15 stycznia 2019}

Brzmią już niebiańskie instrumenty

Płynie w przestworza słodka pieśń

O tym, że Bóg po Trzykroć Święty

W maleńkim Dziecku ukrył się

s. R.

_{Obraz: Giovanni di Paolo – Anioły tańczące w słońcu}

Srebrzysty pył

Srebrzysty pył na ziemi osiadł

Ktoś zdmuchnął z gwiazd podniebny kurz

Czy się tam spodziewają Gościa?

Kogoś kto jest, lecz przyjdzie znów?

Hej, hej, tęsknoto ty stęskniona

Co wciąż spoglądasz w siną dal

Otwórz spragnione twe ramiona

Proś wszystkich, będzie w Niebie bal

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 01 grudnia 2018}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 01 października 2018}

Wiersze ołówkiem pisane

_{Dodano: 01 sierpnia 2018}

Na moim ołówku

Na moim ołówku

na fioletowej łączce

baranków sześć się pasie

cztery małe a dwa duże

Patrzą sobie co ja piszę

czytać nie umieją

a może ze mnie się śmieją?

s. J.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 lipca 2018}

Ze wzgórz Karmelu

Ze wzgórz Karmelu

przychodzisz do świata,

podobna wiośnie –

w lekkości ducha i jego urodzie,

utkana z łaski, spowita ciszą,

śpiewasz dziś z nami swoją

psalmodię.

Zawołaj mnie, Mario,

daleko ku górom,

by stąpać lekko poprzez życia trud.

Dałaś nam szatę – znak miłości Ojca,

stroisz nas w zawój

na Królewskie gody.

Jesteś płomieniem dla nas gorejącym

w małym kaganku

Panny z Nazaretu.

s. B.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 31 maja 2018}

Wiersze ołówkiem pisane

_{Dodano: 15 maja 2018}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 kwietnia 2018}

Dobry Pasterz

Zaproś mnie Jezu,
przyjdę na pewno,
zawołaj o północy,
to lampę opatrzę…

Wezwij, sieci zostawię,
popatrz na mnie
a o wszystkim zapomnę.

Powiedz Słowo, ja pochwycę,
wytłumacz a zrozumiem.
Zapal a płonąć będę!

Chcę tańczyć, tylko mnie porwij,
zagraj tak, bym mogła śpiewać.

Czekam na Twoje „PRZYJDŹ!”,
zawołaj, powiem „AMEN!”.

Znam Twój głos,
więc mnie poprowadź,
mój Dobry Pasterzu…

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 28 marca 2018}

Twoje rany

Twoje rany

dla mnie otwarte

pełne żaru

ogniem rozdarte

Twe ręce nogi

i całe serce

było pragnieniem

by wydać się w Męce

Sam bardzo chciałeś

być krzyżowany

by każdy uwierzył

że aż tak jest kochany

Po Zmartwychwstaniu

pozwalasz dotykać

Twych ran chwalebnych

by przepaść nasza

mogła zanikać

Całuję je czule

chłonę jak rosę o świcie

i tuląc się do nich

odnajduję życie

s. B.

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 15 marca 2018}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 01 lutego 2018}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 23 grudnia 2017}

Słowo Ciałem się stało…

Wiersze ołówkiem pisane

_{Dodano: 1 grudnia 2017}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 14 października 2017}

Teresie Świętej

Matką w Karmelu i siostrą w Jezusie

przez Boga daną jesteś mi Tereso

Tak bliska duchem

i sercem  zranionym Miłemu

Tyś Jezusa księgą w której siebie czytam

wszak od wieków poznał i obraz w nas odcisnął

Rań moje serce

miłością co płonie

Przybliżaj mnie Sercu w Krzyżu otwartemu

i w Sercu Boga ucz czytać

s. B.

Wiersze ołówkiem pisane

_{Dodano: 1 września 2017}

Wiersze ołówkiem pisane

_{Dodano: 1 czerwca 2017}

Karmelitańskie pisanki

_{Dodano: 13 maja 2017}

Klejnocie świata

Klejnocie świata
korono stworzenia
Ty nosisz w sobie
Ducha namaszczenia

Kobieto pełni
piękna obrazie
W Tobie się ukrył
Stwórca i Przyjaciel

Szukał kogoś
tak bardzo małego
by sobą nie przesłaniał
arcydzieła Twego

Odnalazł Ciebie
kwiecie Galilei
i Tobie się powierzył
w Swojej Boskiej pełni

Sam Cię  uczynił
godną tego daru
zdolną pomieścić
tę przestrzeń bezmiaru

Sobą Maryjo zachwycasz
bo światłem jaśniejesz
a przez swą przejrzystość
Bogiem promieniejesz

s. B.