Historia Bornego Sulinowa na osi czasu

Do XV w., tereny zamieszkiwane przez Pomorzan.

Pierwsze historyczne wzmianki datowane są na rok 1587.

Osadnicy z Dolnej Saksonii i Westfalii założyli wieś o nazwie Gross Born, co w przybliżeniu można tłumaczyć jako Wielki Zdrój, czy Wielka Studnia. Mniej więcej w tym samym czasie na terenie Bornego powstała wieś Linde – Lipa, drzewo, które znalazło swoje miejsce na współczesnym herbie Bornego.

W latach 1934 – 1936 decyzją rządu III Rzeszy przekształcono Borne w miasto wojskowe, jako zaplecze poligonu Szkoły Artylerii Wehrmachtu. To tutaj były skoncentrowane jednostki dywizji pancernej Guderiana przed wrześniowym atakiem na Polskę, na tych poligonach Rommel szkolił swój korpus na afrykańską batalię.

W latach 1934-1937 zbudowano przebiegający także w rejonie Bornego Sulinowa pas fortyfikacji zwany Wałem Pomorskim.

Od września 1939 roku zaistniał tu obóz dla jeńców szeregowych (Stalag).

Od 1 czerwca 1940 roku obóz przekształcono w oficerski Oflag II D Gross Born. Przetrzymywani tu jeńcy wojenni (ok. 5 tys. żołnierzy francuskich, rosyjskich i polskich z okresu kampanii wrześniowej – wśród tych ostatnich autor „Pierwszego dnia wolności”, pisarz i dramaturg Leon Kruczkowski) budowali w latach 40-tych autostradę Berlin – Królewiec, tę samą, dla której w 1939 r. Hitler żądał eksterytorialności.

Po II wojnie światowej, gdy żołnierze niemieccy opuścili miasto bez walki, natychmiast przejęły je stacjonujące w okolicznych lasach jednostki Armii Czerwonej i utrzymały jego militarny charakter przez kolejne 50 lat, tworząc bodaj najlepiej strzeżoną bazę Północnej Grupy Wojsk.

Opuszczenie Bornego przez ostatnie jednostki wojsk rosyjskich.

Po opuszczeniu Bornego przez ostatnie jednostki wojsk rosyjskich (październik 1992 roku) miasto rodzi się dla Polski. Wpierw powierzone 400 żołnierzom 41 Pułku Zmechanizowanego Wojska Polskiego, w sobotę 5 czerwca 1993 roku.

Wkrótce potem, 15 września 1993 roku Rada Ministrów RP nadaje miejscowości Borne Sulinowo status miasta.

Przyjazd dziewięcioosobowej grupy fundacyjnej z Karmelu w Gdyni – Orłowie i rozpoczęcie regularnego życia zakonnego.