Maryja od samych początków Zakonu nazywana i wzywana jest jako Matka i Siostra. Strzegąc w sobie Wcielone Słowo – Jezusa, rodzi Go w ludzkich sercach i jest naszą mistrzynią życia, także w wymiarze, jaki objawia zamieszczona ikona – Maryja, Dziewica Kontemplacji. Eliasz – człowiek całkowicie oddany Bogu, żył w Jego Obecności i z gorliwością bronił Jego praw na Górze Karmel. A potem cała plejada świętych i błogosławionych Karmelu, a także ukrytych świadków prawdy, że Bóg sam wystarcza, jest mocen zaspokoić serce człowieka i uzdalnia go do bezgranicznego oddania…

ŚW. JAN OD KRZYŻA – JAN DE YEPES

 

Św. Jan od Krzyża – Jan de Yepes urodził się w roku 1542 w miejscowości Fontiveros koło Avila w Hiszpanii jako trzecie dziecko Gonzalo de Yepes i Cataliny Alvarez. Jego rodzice zajmowali się tkactwem. Żyli ubogo, ponieważ Gonzalo został wydziedziczony przez rodzinę za to, że poślubił kobietę z ludu. Umarł, gdy Jan miał 2 lata. Od 14 roku życia chłopiec zaczął pracować w szpitalu jako pielęgniarz, próbował także pracować i uczyć się zawodu u różnych rzemieślników: w tkactwie, krawiectwie, snycerstwie, jako malarz, zakrystian. Pragnął zostać kapłanem, dlatego też za zarobione pieniądze kształcił się w kolegium jezuickim w Medinie (1559-1563). W roku 1563 wstąpił do klasztoru karmelitów również w Medinie, przyjmując imię: Jan od św. Macieja. Był jednak rozczarowany rozluźnieniem życia zakonnego, dlatego wkrótce po święceniach zaczął rozważać myśl o przejściu do kartuzów. Wtedy Opatrzność sprowadziła do niego Teresę z Avila, która rozpoczęła reformę Zakonu Karmelitanek. Przekonała Jana o potrzebie zreformowania Zakonu Karmelitów, czyli powrotu do pierwotnej gorliwości. Rozpoczął skromne i bardzo ubogie życie w maleńkim klasztorze w Duruelo. Zmienił swoje imię na Jan od Krzyża. W swoim życiu zakonnym pełnił różne funkcje: mistrza nowicjatu, rektora kolegium, przeora w różnych domach zakonnych, wikariusza prowincji zakonnej, a swoją pracę apostolską zawsze łączył z intensywnym życiem modlitwy, co też zalecał osobom korzystającym z jego kierownictwa duchowego. Nie wszyscy karmelici chcieli reformy. Z tego powodu Jan od Krzyża wiele wycierpiał, przez dziewięć miesięcy przebywał w więzieniu zakonnym, gdzie był skazany na głód i chłostę. Nie zrezygnował ze swojego dzieła. Po ucieczce z więzienia zakładał dalsze klasztory według  pierwotnej Reguły. Powstawały też nowe prowincje w Hiszpanii i poza jej granicami, a zakonnicy Reformy  zwali się karmelitami bosymi, w odróżnieniu od karmelitów dawnej obserwancji, zwanych trzewiczkowymi. Pod koniec życia Jan od Krzyża doświadczył wielkiego osamotnienia i niezrozumienia ze strony własnych braci, których osobiście przyjmował, bądź formował jako karmelitów bosych. W ten sposób Bóg wysłuchał prośby swojego wiernego przyjaciela: Jan w chwili święceń kapłańskich usilnie prosił Go o łaskę cierpienia i ogołocenia, na podobieństwo swojego Ukrzyżowanego Oblubieńca. Umarł w wieku lat 49 w Ubedzie, 14 grudnia 1591 r.

Pozostawił po sobie wielkie dzieła mistyczne: Droga na Górę Karmel, Noc ciemna, Pieśń duchowa, Żywy płomień miłości, także szereg listów, poematów i innych pism. Był niezmordowanym piewcą Bożej Miłości objawionej w Krzyżu. Jego poezja pełna jest wyśmienitego, bezpruderyjnego liryzmu. Został zaliczony do klasyków literatury hiszpańskiej. Obdarzony też był talentem plastycznym, potrafił rysunkiem przekazać skomplikowane drogi mistyki.

Kanonizował go w roku 1726 papież Benedykt XIII. Ojciec Święty Pius X ogłosił św. Jana od Krzyża Doktorem Kościoła w roku 1926, nazywając go „nauczycielem świętości i pobożności”.

 

Więcej o św. Janie od Krzyża:  http://www.karmel.pl/sw-jan-od-krzyza-2/