Biały welon o…
Dodano: 01 września 2021
o płaszczu
Biały, duży, ciężki płaszcz – to charakterystyczny element ubioru mniszki karmelitańskiej. Za każdym razem przed włożeniem całuję go (stricte mały wyhaftowany na nim krzyżyk). Ten gest i jego symbolikę wciąż odkrywam, chcę zrozumieć i właściwie duchowo przeżyć.
- Owinięcie w białe płótno – od razu kojarzy mi się ze złożeniem do grobu zawiniętego w całun martwego ciała – i tak jest… Codziennie rano przychodzi mi coś w sobie pogrzebać i oddać wraz z eucharystyczną ofiarą Jezusa…
- Ponadto, przywodzi mi na myśl starotestamentowych proroków, choćby Eliasza. Jego płaszcz był znakiem Bożego wybrania i atrybutem Bożej mocy, którą ów człowiek był obdarzony. Oto zostaję przyobleczona „w moc z wysoka”, bo „nie własną siłą człowiek zwycięża”…
- I stają mi przed oczyma anawim Jahwe – ubodzy Pana. Ewangelia wspomina o ludziach, których całym mieniem był płaszcz, za dnia osłaniający od żaru słońca, a nocą od zimna i wilgoci. To minimum konieczne do życia, którego nie można było zabrać biedakowi. I ja, co dzień, w ubóstwie doświadczam opieki Boga i dostaje wszystko, co potrzebuje do życia, zwłaszcza Eucharystię.
Mniszka – profetyczny znak, niejako pogrzebana za życia, najuboższa z ludzi, bo Bóg wybiera to, co najmniejsze, słabe, ostatnie, nędzne. Za kratą, śmiem twierdzić, że znajdują się naprawdę ostatnie z ostatnich. Pan sam troszczy się o nas, osłania i podnosi, dając, jak uczniom na górze Tabor, poznanie swoich tajemnic i człowieczej nicości.
…I tak postrzega nas świat – jako stworzenia głupie i niepotrzebne, podobne do żebraków; odrzuca tak jak odrzucał proroków…
Ale to nie przekreśla świadectwa, które dajemy za każdym razem, gdy wkładamy płaszcze i idziemy do chóru celebrować Mszę świętą: „Żyje Bóg, przed którego obliczem stoję!”.
„Nic nie jest potrzebne, tylko Miłość Moja, która Cię chroni, karmi i ubogaca. W twoim ubóstwie jest bogactwo Moje, które twoim się staje. Raduj się nim i Miłością Moją tak, jak radowali się wielcy synowie Moi i święte córki Moje.
Zaufaj do końca i w Moje dłonie oddaj wszystko i każdy dzień, abyś doszła do zupełnego ogołocenia na ziemi i pełnego bogactwa w Niebie”.
z: „Słowo pouczenia” A. Lenczewska