Na tych stronach chcemy przybliżyć Wam dzieje naszej potrójnej historii związanej z Górą Karmel, z Bornem Sulinowem i z ulicą Parkową zanurzoną w przyjeziornym lesie. Pamięć o własnych korzeniach jest gwarantem dobrze ukierunkowanego rozwoju, odnowy. Do twórczej wierności natomiast jesteśmy zaproszone już od pierwszego dnia budowania nowego klasztoru w Bornem (15.08.1997), mieście brzemiennym w historię bólu, przemocy i krzywdy, które staramy się błogosławić modlitwą pojednania.
Ordo Beatissimae Virginis Mariae de Monte Carmelo
ZAKON NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY Z GÓRY KARMEL
Zakon Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (Ordo Carmelitarum Discalceatorum) powstał w Ziemi Świętej w XIII wieku, w okresie wypraw krzyżowych. Między rokiem 1206 a 1214 pierwsi mnisi – pustelnicy mieszkający na górze Karmel otrzymali regułę życia napisaną przez Alberta, Patriarchę Jerozolimskiego.
Los ich, jak wszystkich klasztorów łacińskich, był ściśle związany z istnieniem Królestwa Jerozolimskiego. Rosnące wciąż zagrożenie ze strony Saracenów spowodowało stopniową (zakończoną ostatecznie wraz z upadkiem Akki w 1291 roku) migrację karmelitów do Europy, gdzie zakładali liczne klasztory. W roku 1247 papież Innocenty IV zatwierdził Regułę św. Alberta po wprowadzeniu poprawek i modyfikacji, które przekształciły pierwotnych pustelników w zakon żebrzący.
Pomyślne rozwiązanie trudności przystosowania się do nowych warunków i dalszy rozwój Zakonu tradycja karmelitańska łączy z objawieniem dotyczącym szkaplerza i obietnicą, jaką Maryja dała św. Szymonowi Stock , przełożonemu generalnemu, 16 lipca 1254 roku.
Pierwsze klasztory karmelitanek powstały z nieformalnych wspólnot różnego typu, które żyły duchem Karmelu i pozostawały pod wpływem bądź opieką karmelitów. Powszechnie przyjmuje się, że żeńską gałąź Zakonu powołał do istnienia papież Mikołaj V w 1452 roku; do jej rozwoju i rozkwitu przyczynił się bł. Jan Soreth.
W XVI wieku w Hiszpanii św. Teresa od Jezusa i św. Jan od Krzyża podjęli dzieło reformy, która doprowadziła do utworzenia nowej gałęzi – Karmelitanek i Karmelitów Bosych. Św. Teresa połączyła tradycję pustelniczą pierwszych mnichów z góry Karmel z wymogami życia wspólnotowego o charakterze siostrzanym, rodzinnym. Wyznaczyła też swoim córkom ideał kontemplacji wzbogaconej o gorliwość apostolską i eklezjalną. Ważnym elementem życia nowych klasztorów było zaprowadzenie ścisłej klauzury, ubóstwa (opartego na jałmużnie, a nie stałych dochodach) oraz ograniczenie liczby mniszek we wspólnocie do 21.
Karmelici bosi przybyli do Polski, do Krakowa w 1605 roku. W ciągu następnych 40 lat powstało 10 klasztorów (m.in. w Lublinie, Poznaniu, Przemyślu, Wilnie, Berdyczowie, Czernej i Warszawie). Pierwszy klasztor karmelitanek bosych został ufundowany w Krakowie w roku 1612. Do końca XVII wieku założono klasztory w Lublinie, Wilnie, Lwowie, Warszawie i Poznaniu. Dziś jest ich w Polsce 29. Ponadto, w ostatnich latach powstało też 9 polskich fundacji poza granicami kraju: w Hafnarfjordur na Islandii, w Tromso w Norwegii, w Sofijskiej Borszczygówce k. Kijowa i Pokotylivce k. Charkowa na Ukrainie, w Usolu Syberyjskim k. Irkucka w Rosji, w Koszycach i Detve k. Bańskiej Bystrzycy na Słowacji oraz w Karagandzie i Oziornoje w Kazachstanie.
Wśród licznych świętych Karmelu są 3 doktorzy Kościoła: św. Teresa od Jezusa, św. Jan od Krzyża, św. Teresa od Dz. Jezus; są męczennicy: 18 karmelitanek z Compiègne z czasów Rewolucji Francuskiej, św. Teresa Benedykta od Krzyża – Edyta Stein, filozof wielkiej miary; nasz polski święty, o. Rafał Kalinowski, powstaniec 1863 roku, zesłaniec i zakonnik, który odnowił zakon karmelitański w Polsce na przełomie XIX i XX wieku. A także wielu innych świętych i błogosławionych oraz świadków wiary, którzy choć nie wyniesieni na ołtarze, są przykładem i natchnieniem dla wielu.
Patrz więcej – zakładka „Święci Karmelu”, oraz http://www.karmel.pl/hagiografia/katalog/index.php
Więcej o historii Zakonu, jego początkach na Górze Karmel, przejściu do Europy, dziele reformy św. Teresy, karmelitach i karmelitankach w świecie i w Polsce – patrz:
