Maryja od samych początków Zakonu nazywana i wzywana jest jako Matka i Siostra. Strzegąc w sobie Wcielone Słowo – Jezusa, rodzi Go w ludzkich sercach i jest naszą mistrzynią życia, także w wymiarze, jaki objawia zamieszczona ikona – Maryja, Dziewica Kontemplacji. Eliasz – człowiek całkowicie oddany Bogu, żył w Jego Obecności i z gorliwością bronił Jego praw na Górze Karmel. A potem cała plejada świętych i błogosławionych Karmelu, a także ukrytych świadków prawdy, że Bóg sam wystarcza, jest mocen zaspokoić serce człowieka i uzdalnia go do bezgranicznego oddania…

ŚWIĘTA TERESA OD DZIECIĄTKA JEZUS – TERESA MARTIN

 

Święta Teresa od Dzieciątka Jezus – Teresa Martin urodziła się 2 stycznia 1873 r. w Alencon (Francja) jako ostatnia z dziewięciorga dzieci Zelii Guerin i Ludwika Martin (beatyfikowani razem 19 października 2008 roku). Jej ojciec był zegarmistrzem, a matka – koronkarką. Gdy miała 4 lata zmarła jej matka. Dziewczynka stała się nadmiernie wrażliwa. Po wstąpieniu do Karmelu jej starszej siostry, która zastępowała jej mamę, Teresa zapadła na chorobę nerwową, z której została uzdrowiona 13 maja 1883 r. za wstawiennictwem Matki Bożej. Od najmłodszych lat marzyła o wstąpieniu do Karmelu „by ratować grzeszników”. Modliła się żarliwe o nawrócenie mordercy i doczekała się jego nawrócenia tuż przed wykonaniem wyroku.

9 kwietnia 1888 r. Teresa wstąpiła do Karmelu w Lisieux. W ceremonii obłóczyn uczestniczył jej poważnie już wtedy chory ojciec. 8 września 1890 r. złożyła śluby zakonne. Rok później odkryła „małą drogę dziecięctwa duchowego”, której program jest bardzo prosty: „Ufność i tylko ufność ma prowadzić do miłości”. Od 1893 r. była pomocą mistrzyni nowicjatu, dzięki czemu mogła swobodnie uczyć młode siostry „małej drogi”. Rok później jej rodzona siostra, która była przeoryszą — matka Agnieszka poprosiła ją, by spisała wspomnienia z dzieciństwa. W ten sposób powstały trzy rękopisy, które stanowią autobiografię Świętej i zostały opublikowane po jej śmierci. Była duchową siostrą dwóch misjonarzy, których wiernie wspierała modlitwą i ofiarami. Jej ogromne pragnienia ogarniały cały świat – wszystkich chciała przyprowadzić do Jezusa. Stawały się dla niej niemal męczeństwem, bo bardzo pragnęła żyć wszystkimi charyzmatami naraz. Gdy zgłębiała ten temat, natrafiła na fragment 12 i 13 rozdziału I Listu św. Pawła do Koryntian, w którym mówi, że nie wszyscy mogą być apostołami, nauczycielami, prorokami itd. Następnie św. Paweł dodaje, że wskaże nam drogę jeszcze doskonalszą – jest nią miłość. Dla Teresy było to odkrycie rewolucyjne: „Wtedy to zawołałam z największą radością: O Jezu, moja Miłości, nareszcie znalazłam moje powołanie: moim powołaniem jest miłość. Znalazłam już własne miejsce w Kościele. W sercu Kościoła, mojej Matki, ja będę miłością. W ten sposób będę wszystkim i urzeczywistni się moje pragnienie.”

Nocą w Wielki Piątek 1896 roku pojawił się u niej pierwszy krwotok z płuc, zapowiedź gruźlicy. Przez półtora roku ciężkiej i bolesnej choroby dodatkowo cierpiała z powodu dotkliwego, duchowego doświadczenia” – czuła się pozbawiona wiary. Ofiarowywała to cierpienie za wszystkich niewierzących. Zmarła 30 września 1897 r.

Dokładnie sto lat po śmierci została ogłoszona Doktorem Kościoła Powszechnego przez Jana Pawła II. Z tej okazji Papież z Polski wydał List Apostolski Divini amoris scientia (Rzym, 19.10.1997). Pius XI beatyfikował ją w 1923 r., a już w dwa lata później – kanonizował. W 1927 r. ogłosił ją, obok św. Franciszka Ksawerego, główną patronką misji katolickich.

Więcej o św. Teresie od Dzieciątka Jezus:  http://www.karmel.pl/swieta-teresa-od-dzieciatka-jezus-teresa-martin-1873-1897/